ارزیابی اثر تجویز سیستمیک کاربنوکسولون بر علایم قطع مصرف مرفین در موش صحرایی

چکیده زمینه و هدف: مکانیسمهای دقیق وابستگی به اپیوئیدها و سندرم قطع مصرف هنوز به طور کامل شناخته نشده اند. از دیر باز مطالعات زیادی در رابطه با مواد وداروهایی که بتوانند این علایم را کاهش دهند صورت گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کاربنوکسولون نوعی مهار کننده ی اتصالات شکافی برعلایم قطع مصرف مرفین در موش صحرایی نر است. مواد و روشها: در این تحقیق از موش های صحرایی نر بالغ از نژاد اسپراگوی داولی در محدوده ی وزنی 275- 225 گرم استفاده شد که حیوانات بطور تصادفی در 8 گروه(8n=) قرار گرفتند. به منظور القای وابستگی مرفین به روش دوزهای فزاینده در یک دوره ی 9 روزه به صورت زیر جلدی به هر حیوان تزریق شد( روز اول: mg/kg5، روز دوم و سوم: mg/kg10، روز چهارم و پنجم: mg/kg15، روز ششم و هفتم: mg/kg 20 و روز هشتم و نهم:mg/kg 25). در روز نهم فقط دوز صبحگاهی مرفین تزریق شد. در روز نهم نیم ساعت بعد از آخرین دوز تزریق مرفین، به گروه کنترل سالین(ml/kg 1) و به 4 گروه درمانی به ترتیب کاربنوکسولون دردوزهایmg/kg100و50و25و5 به صورت داخل صفاقی تزریق شده و مجددا نیم ساعت بعد به همه ی گروه ها نالوکسان(mg/kg, ip 4) تزریق گردیده و به مدت 60 دقیقه علایم سندرم محرومیت شامل(پرش، ایستادن روی پاها، تیمار کردن آلت تناسلی، کشیدن شکم روی زمین، تیمار کردن بدن و حرکات شبیه سگ خیس) ثبت شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که کاربنوکسولون نه تنها علایم قطع مصرف را به صورت جداگانه کاهش داد بلکه توانست علایم تام سندرم ترک را نیز به طور معنی داری کاهش دهد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، کاربنوکسولون به عنوان مهار کننده اتصالات شکافی در کاهش علایم قطع مصرف مرفین موثر بوده است. کلمات کلیدی: کاربنوکسولون - مرفین ـ علایم قطع مصرف ـ وابستگی